Johanna Kalstad hugsar ein gong ho var på dokterkontoret i Rosendal med dotter si for å få henne vaksinert. Det var spedbarnskontroll, og mange andre var der i same ærend. Ungane skreik og skreik, og det var eit skikkeleg hylekor på venterommet etter kvart som dei nyvaksinerte kom ut og hadde fått sprøyta si.

Haugen var nitidig og nøye i det som var av kontorarbeid, vert det fortalt av dei som hadde med han å gjera på dette området. Kvar månad leverte han «rekneskap» til trygdekontoret slik at han kunne få utbetalt det han hadde rett på. Månadsoversiktene var ført for hand, og summeringane var gjort på gamlemåten utan tekniske hjelpemiddel på den tida.

Kåre K. Haugen går rundt med eit varig minne etter behandling hjå oldefaren sin. Eller skal vi heller seia at det er eit varig mein?

Som barn var Gudrun Røssland Enæs ofte plaga med inngrodd nagl på stortåa. Dette resulterte i ein del turar til dokter Haugen, og han fiksa det ofte med å ta bort nagla.

Det var lytt mellom dokterkontoret i Rosendal og venteværelset, etter som det ikkje var lydtette dører den gongen. Dermed vart dei som sat og venta ein gong vitne til ein pasient som klaga seg mykje for vond rygg. Han meinte tydelegvis sjølv at det einaste som hjelpte var ei sjukemelding.

Oldebarnet Kåre Haugen, son til Kjell og Elin Valland, hadde ansvar for plenslåtten i doktergarden fleire somrar då han var gutunge. Det var ingen tilfeldigheter, og det var skriftleg korrespondanse om arbeidsforholdet. Breva er skrivne med sirleg handskrift, og med fyllepenn.

I 1953 vart bestefar til Lars Næs, som budde i Mauranger, svært dårleg. Haugen forstod tydelegvis alvoret med ein gang. Han kom ikkje sjølv, men rekvirerte fly til Bergen.

Lars Næs var mykje plaga med krupp då han var liten. Ein kveld han fekk eit sterkt anfall, heiv faren seg på mopeden og køyrde til Haugen, sjølv om han visste at dokteren likte dårleg slike besøk om kvelden etter at han hadde lagt seg.

Lars Næs kom til verda heime i 1963, sidan fødselen kom litt brått på. Det var ein komplisert fødsel så Haugen var på plass saman med jordmor Herborg Øvrehus. I tillegg var ei tante av Lars der og hjelpte til.

Vi har høyrt fleire historiar om kor rask og effektiv dokter Haugen var. Dette fekk han verkeleg bevis for, ølvesbuen som møtte opp til dokterdag i Holo òg.

Hans Storedale i Ølve har fortalt oss ei historie han har høyrt frå Hatlestrand. Det handlar om to karar som var på skogsarbeid. Dette var lenge før motorsaga si tid, så arbeidet skjedde med manuell sag, og kvistinga vart gjort med øks.

Hans Storedale har ei forteljing som verkeleg illustrerer den store omveltninga som har vore når det gjeld tekniske hjelpemiddel dei siste 50–60-åra. Han fortel at far hans var mykje plaga av sjukdom, og før han døydde berre 59 år gammal, hadde han lege sjuk og blitt pleidd heime i Storedale i seks år.

Hans Storedale har ei forteljing som verkeleg illustrerer den store omveltninga som har vore når det gjeld tekniske hjelpemiddel dei siste 50–60-åra. Han fortel at far hans var mykje plaga av sjukdom, og før han døydde berre 59 år gammal, hadde han lege sjuk og blitt pleidd heime i Storedale i seks år.

Ein eldre kar frå Ølve hadde slite med forferdeleg tannverk i ei av dei få tennene han hadde att. Derfor hadde han bestemt seg for å gå til Haugen for å få ho trekt neste kontordag. Nett den dagen var tannverken vekke, og dermed gløymte karen heile legebesøket.

Turid Rønning hugsar ein gong ho var til Feet i Omvikdalen med sykkel for å handla. Ho hadde nett sett sykkelen frå seg i vegkanten like ovanfor butikken til Thunold då Haugen kom skjenande innover i bil.

Turid Rønning, med jentenamnet Omvik, no busett i Oslo, har òg fleire minne frå møte med Haugen under oppveksten i Omvikdalen. Ho fortel at ho i 1953 eller -54 vakna og hadde så forferdeleg vondt i magen. Det hjelpte ikkje kor ho snudde og vende på seg, så det enda med at foreldra ringte til dokteren.

Ein mann i ei bygd, ein bonde, fekk under arbeid aksla or ledd ein gong på 50-talet. Sikkert ei litt dramatisk og vond oppleving.

På 60-talet var det eit vegarbeid i Kvinnherad som bar namnet Veganlegget Herøysund – indre Fet. Små vegstubbar vart utvida og forbetra. Vegingeniør Finn Nitter var ofte i bygdene i denne tida. Det var lokal forretningsførar, og kjærkome arbeid for mange.

Dette skjedde ein gong på 60-talet. Ei eldre kvinne var alvorleg sjuk. Neste morgon skulle ho køyrast til sjukehus av ein nabo, og om kvelden vart ho lagt i sjukekorg i samråd med dokter Haugen. Samaritten i kommunen, Margot Eikeland (seinare Haugland), ordna det meste.

Som småbarnsmor opplevde Frøydis Sjo Fjellhaugen ei dramatisk hending, der det kom svært godt med å få hjelp av dokter Haugen. Her følgjer Frøydis si forteljing frå hendinga på slutten av 60-talet.